बादल वर्षा

एस.एल.सी. पछि गाउँबाट प्लस टु पढ्न काठमाण्डु आएको म असाध्यै सोझो थिएँ । मानिसहरुसँग खुलेर बोल्न पनि धक लाग्थ्यो । कलेजमा पनि कसैसँग बोल्दैन थिएँ । साथीहरुले पनि मेरो सोझोपनको फाइदा उठाउँदै मलाई मजाकको पात्र बनाइरहन्थे । उनीहरु मलाई वर्षासँग नाम जोडेर जिस्काउँथे । म लाजले निहुरिरहन्थेँ ।

साथीहरुका नजरमा वर्षा सायद केटी थिइन अरुजस्तो । न त ऊ थ्रेडिङ गर्थि न त अरु कुनै मेकअप । यस्ती धुस्री फुस्री केटी मजस्तो सोझोलाई मात्र सुहाउँछ । साथीहरु सायद यस्तै सोच्दथे । तर मलाई वर्षा एकदम मन पर्न थालिसकेकी थिई । के कारण थियो खै, मजस्तै हेपिएकी भएर दया जागेको हो या प्रेम नै थियो, म बुझ्न सकिरहेको थिइनँ ।

दुनियाको नजरले आकर्षण नपाउने वर्षाको मुहारमा म व्रम्हाण्डको सम्पुर्ण लालित्य पोतिएको पाउँथेँ । पिकनिक जाँदा पनि म उसैलाई हेरिरहेको हुन्थेँ । ऊ लुज फिटिङ पाइन्ट लगाउँथि । चश्मा लगाउँथि । उसका घुम्रिएका कपाल थिए । साथीहरु उसको हुलियाको मजाक बनाएर कुरा गर्थे, मलाई असह्य हुन्थ्यो तर पनि म चुपचाप सुनिरहन्थेँ ।

म साथीहरुका आँखा जोगाएर वर्षासँग कुरा गर्थेँ । सामान्य कुराहरु हुन्थे पढाइलेखाइ सम्बन्धी नै । म उसलाई एकोहोरो चाहिरहेको थिएँ । अहँ उसलाई माया गर्छु भन्ने आँट कहिल्यै आएन ।

बिस्तारै हेर्दाहेर्दै कलेजका दिनहरु सकिए । दुई वर्षको पढाइ सकिएको थियो । प्राक्टिकल एक्जामको अन्तिम दिन नै हाम्रो साथीहरुको अन्तिम भेटघाट रह्यो । साथीहरु 'टच'मा रहौँला भन्दै बिदा हुँदै थिए । मलाई वर्षासँग बिछोड हुने पीडाले सताइरहेको थियो ।

वर्षा आँखाभरि आँसु बनाउँदै म भएतिर आई ।

"ल त बादल पछि पनि गेट टुगेदर गर्नुपर्छ है । फोन गरिराख ल", ऊ हात हल्लाउँदै बिदा भई । म मुटुभरि माया लुकाएर उसलाई बिदा गरिरहेको थिएँ ।

त्यतिबेला फेसबुक आइसकेको थिएन । मोबाइल पनि सहज थिएन । वर्षाले उसको ड्याडीको पोष्टपेडको नम्बर दिएकी थिई । मैले त्यो नम्बरमा फोन पनि गर्न सकिनँ । म उसकै यादमा तड्पिरहन्थेँ । वर्षाको अत्तोपत्तो थिएन । बस् यादहरुमा आएर सताइरहन्थि ।

मैले इन्जिनियरिङ पढ्न थालेँ ।नयाँ साथीहरु बने । तर पनि वर्षालाई भुल्न सकेको थिइनँ ।

एकदिन म साथीहरुसँग बसन्तपुरमा टहलिँदै थिएँ । मेरा आँखा परिचितजस्तै लाग्ने मुहारमा पुगेर टोलाए । झसँग भएँ ।

हो त्यो पराइसँग हातेमालो गर्दै हिँडेकी मेरी वर्षा नै थिई । म अन्योलमा थिएँ । यस्तो चेञ्ज ? ऊ टाइट पाइन्ट, लङ कोरिएन कोट अनि बुटमा थिई । पुरा मेकअपले धपक्कै बलेकी थिई । आँखामा चश्मा पनि थिएन । उसले पनि मलाई हेर्दै हेर्दै गई । मैले पनि हेरिरहेँ । आफूलाई चिमोटेर हेरेँ, म बिपनामै थिएँ ।

एकदिन म फेसबुक खोल्दै थिएँ । धेरै दिनदेखि आएर बसेका फ्रेण्ड रिक्वेस्ट चेक गर्दैजाँदा वर्षा थापा बस्नेत भनेर फेला पारेँ ।

मेरो मन भारी भयो । रिक्वेस्ट एसेप्ट गरेर उसको प्रोफाइल हेर्न थालेँ ।

रिलेसनसिप म्यारिड,करेन्ट सिटि सिड्नी अष्ट्रेलिया देखेँ । बिस्तारै फोटोहरु हेर्न थालेँ । धेरै एल्बमहरु थिए । 'भ्याकेसन इन नेपाल' मा बसन्तपुरका फोटोहरु पनि देखेँ । एउटा फोटोमा गएर आँखा टक्क अडिए । बच्चाको फोटो थियो । क्याप्सनमा लेखिएको थियो,'माइ क्युट बेबी सन बादल'।

मेरा आँखामा आँसु टिल्पिलाउन थाले । उसले पनि मेरो नाम जिन्दगीभर नबिर्सिने गरि सम्हालेर राखेकी रहिछ ।

'रियल्ली क्युट लाइक हिज मदर', फोटोमा कमेन्ट गर्दागर्दै मेरा आँखाभरि आँसु जमिसकेको थियो ।