माइक्रोबसका सीटहरू खाली थिएनन् । जुन
सीट खाली थिए ती मेरा थिएनन् । अपांग, महिला अनि
ज्येष्ठ नागरिकका सीटहरू छोडेर म पछाडि बसेँ ।
नयाँबसपार्कको बाटोको खाल्डाखुल्डिले
एकछिन उफार्यो ।
म विष्णुमति खोला हेर्छु । बगिरहेछ, मेरो जिन्दगीजस्तै । खोला फोहोर छ, मजस्तै
। खोलामा फोहोर खन्याउँछन् मान्छेहरू, मेरा आफ्नाहरूले
रिस खन्याएजस्तै । रेडनपुलबाट एकजना महिला चढिन् । मैले उनलाई हेरिरहेँ किनकि उनले
सारी लगाएकी थिइन् । अक्सर सारी सुहाउनेहरू मेरा आँखामा बस्ने गर्छन् । तर उनी आएर
मेरो छेउमा बसिन् । मन्द-मन्द मेकअपको बास्ना आयो । म उनको प्रेममा परेँ । उनी त
विवाहित हुन् । के फरक पर्छ र । अपरिचितलाई म घृणा गरौँ त उसो भए ? मलाई
प्रेमलाई यौन र विवाहसँग जोड्नेहरू मन पर्दैनन् ।
म दश मिनेट उनको प्रेममा परेँ । उनले
धोका दिएर गइन्, जमल उत्रिएर ।
भुपिले भनेजस्तै घण्टाघर झोक्राइरहेछ, गलामा जेबघडी झुण्ड्याएर । तर उसले बल्छि हाल्न पाएको छैन
रानीपोखरीमा । रानीपोखरीमा पानी छैन र छैनन् माछाहरू । शहरभरिबाट पानी मगाएर पोखरी
बनाउने राजा पनि त छैनन् । गणतन्त्रमा मान्छेलाई त पानी छैन कहाँ पाउँछन् माछाले ?
मेलम्ची
आयो भने सुरूमा रानीपोखरीले पाओस् एक भाँडो ।
म न्युरोड उत्रिन्छु । बसन्तपुर पुग्छु
। कट्टु लगाएर तिघ्रा देखाउने केटीहरू, ठाउँ ठाउँमा
प्वाल भएको पाइन्ट लगाएका केटाहरू, सेल्फि
खिचिरहेछन् । ओठ चोसो पारिरहेछन् । कट्टु टालेका भरियाहरू पेटीमा सुस्ताइरहेछन् ।
अचम्म लाग्छ, कुनै लुगाहरू सोखले च्यातिन्छन् कुनै मजबुरीले । फाटेको टाल्नेहरू
गरिब हुन्छन् अनि फाटेको लगाउनेहरू धनी ।
बाँसुरी बेच्ने आउँछ । मीठो धुन बजाउँछ
। म आफ्नै धूनमा सुनिरहन्छु । मलाई बाँसुरी बजाउन आउँदैन । त्यसैले किन्दिनँ । तर
मैले धुन त सुनेँ नि । त्यसको मुल्य कति ? अमुल्य । प्रेम पनि त जिन्दगीको धुन हो
नि । र त भनिन्छ प्रेम अमुल्य हुन्छ । तर आजभोली प्रेम किन्छन् मान्छेहरू । पिआर, डिभिमा बिक्छ प्रेम, बिक्छन्
प्रेमीहरू ।
"अंकल बृद्धाश्रमको लागी डोनेसन दिस्यो
न", उस्तै टिसर्ट लगाएका केही केटीहरू मेरा अघिल्तिर झुल्किए । म मेरो
दाह्री छाम्छु, सर्ट हेर्छु । मबाट समय फुत्किसकेछ ।
मलाई लुगाले बुढो बनाएछ । यीनीहरूले सलमान खानलाई पक्कै अंकल भन्दैनन् ।
पर्सबाट बीस रूपियाँ झिकेर दिएँ ।
बसन्तपुरमा पैसा मागेपछि पाइन्छ । सफा लुगा लगाउँदा डोनेसन, फाटेको
लुगामा भीख !
नांगो हुँदा मान्छेहरू एकनास हुन्छन् ।
नांगा मान्छेहरू ज्ञानी हुन्छन् । असली परिचय नांगिएपछि खुल्छ । लुगा लगाउन
जानेपछि नै रै'छ मान्छेहरूले गति छाड्न थालेका ।
#बसन्तपुर_डायरी
१० अप्रिल २०१७ मा फेसबुकमा पहिलोचोटी
प्रकाशित ।
Comments
Post a Comment