बसन्तपुर डायरी - सुरेश बडाल

माइक्रोबसका सीटहरू खाली थिएनन् । जुन सीट खाली थिए ती मेरा थिएनन् । अपांग, महिला अनि ज्येष्ठ नागरिकका सीटहरू छोडेर म पछाडि बसेँ ।

नयाँबसपार्कको बाटोको खाल्डाखुल्डिले एकछिन उफार्यो ।

म विष्णुमति खोला हेर्छु । बगिरहेछ, मेरो जिन्दगीजस्तै । खोला फोहोर छ, मजस्तै । खोलामा फोहोर खन्याउँछन् मान्छेहरू, मेरा आफ्नाहरूले रिस खन्याएजस्तै । रेडनपुलबाट एकजना महिला चढिन् । मैले उनलाई हेरिरहेँ किनकि उनले सारी लगाएकी थिइन् । अक्सर सारी सुहाउनेहरू मेरा आँखामा बस्ने गर्छन् । तर उनी आएर मेरो छेउमा बसिन् । मन्द-मन्द मेकअपको बास्ना आयो । म उनको प्रेममा परेँ । उनी त विवाहित हुन् । के फरक पर्छ र । अपरिचितलाई म घृणा गरौँ त उसो भए ? मलाई प्रेमलाई यौन र विवाहसँग जोड्नेहरू मन पर्दैनन् ।

म दश मिनेट उनको प्रेममा परेँ । उनले धोका दिएर गइन्, जमल उत्रिएर ।

भुपिले भनेजस्तै घण्टाघर झोक्राइरहेछ, गलामा जेबघडी झुण्ड्याएर । तर उसले बल्छि हाल्न पाएको छैन रानीपोखरीमा । रानीपोखरीमा पानी छैन र छैनन् माछाहरू । शहरभरिबाट पानी मगाएर पोखरी बनाउने राजा पनि त छैनन् । गणतन्त्रमा मान्छेलाई त पानी छैन कहाँ पाउँछन् माछाले ? मेलम्ची आयो भने सुरूमा रानीपोखरीले पाओस् एक भाँडो ।

म न्युरोड उत्रिन्छु । बसन्तपुर पुग्छु । कट्टु लगाएर तिघ्रा देखाउने केटीहरू, ठाउँ ठाउँमा प्वाल भएको पाइन्ट लगाएका केटाहरू, सेल्फि खिचिरहेछन् । ओठ चोसो पारिरहेछन् । कट्टु टालेका भरियाहरू पेटीमा सुस्ताइरहेछन् । अचम्म लाग्छ, कुनै लुगाहरू सोखले च्यातिन्छन् कुनै मजबुरीले । फाटेको टाल्नेहरू गरिब हुन्छन् अनि फाटेको लगाउनेहरू धनी ।

बाँसुरी बेच्ने आउँछ । मीठो धुन बजाउँछ । म आफ्नै धूनमा सुनिरहन्छु । मलाई बाँसुरी बजाउन आउँदैन । त्यसैले किन्दिनँ । तर मैले धुन त सुनेँ नि । त्यसको मुल्य कति ? अमुल्य । प्रेम पनि त जिन्दगीको धुन हो नि । र त भनिन्छ प्रेम अमुल्य हुन्छ । तर आजभोली प्रेम किन्छन् मान्छेहरू । पिआर, डिभिमा बिक्छ प्रेम, बिक्छन् प्रेमीहरू ।

"अंकल बृद्धाश्रमको लागी डोनेसन दिस्यो न", उस्तै टिसर्ट लगाएका केही केटीहरू मेरा अघिल्तिर झुल्किए । म मेरो दाह्री छाम्छु, सर्ट हेर्छु । मबाट समय फुत्किसकेछ । मलाई लुगाले बुढो बनाएछ । यीनीहरूले सलमान खानलाई पक्कै अंकल भन्दैनन् ।

पर्सबाट बीस रूपियाँ झिकेर दिएँ । बसन्तपुरमा पैसा मागेपछि पाइन्छ । सफा लुगा लगाउँदा डोनेसन, फाटेको लुगामा भीख !

नांगो हुँदा मान्छेहरू एकनास हुन्छन् । नांगा मान्छेहरू ज्ञानी हुन्छन् । असली परिचय नांगिएपछि खुल्छ । लुगा लगाउन जानेपछि नै रै'छ मान्छेहरूले गति छाड्न थालेका ।

#बसन्तपुर_डायरी

१० अप्रिल २०१७ मा फेसबुकमा पहिलोचोटी प्रकाशित ।