डेरा- कथा

नयाँ डेरा सरेको दिन मलाई त्यो ठाउँ, घर र परिवेश अनौठो लागिरहेको थियो । साँझमा सामान झारेर केही साथीहरूको सहयोगमा म कोठामा सामान मिलाइरहेको थिएँ । घरबेटि बा'ले ढोकामा उभिएर घरका काइदा कानुन सम्झाइरहँदा मेरा आँखाहरू उनकै पछिल्तिर उभिएको एउटा उज्यालो मुहारमा गएर ठोकिए । लोडसेडिंग भएको साँझमा मलाई त्यो गालाको लाली र सेता आँखाहरू प्रष्ट नजरमा आए ।

घरबेटिकी छोरीसँग बोल्नु र हिमचिम गर्नु अति नै गाह्रो थियो । तर मनमा भने उनीसँग बोलुँ र मित्रता गरौँजस्तो लाग्थ्यो । कहिलेकाहिँ लुगा सुकाउन, घाम ताप्न छतमा जाँदा पनि केही असजिलो महशुस हुन्थ्यो । कसैले नराम्रो सोचिहाल्छन् कि भनेर उनीतिर गएका आफ्नै नजरहरूसँग पनि डर लाग्थ्यो ।

सोझो र पढ्ने खालको केटो हो भनेर फुपुको विश्वासमा बल्लतल्ल पाएको सुविधाजनक कोठा गुमाउनु मेरा लागि घातक नै हुने थियो । यसकारण उनीसँग औपचारिक बोलचाल बाहेक म केही गर्न सक्दैनथेँ । तर पनि मनमा पलाएको प्रेमको टुसा झन्-झन् बढ्दै गइरहेको थियो ।

मेरा भावनासँग अन्जान उनी बेलाबखत मसँग बोल्न खोज्थिन् तर म भने ठिक्क जवाफमात्र दिएर तर्किन्थेँ । उनी पनि मलाई विशेष चासो दिन्छिन् कि जस्तो भने लागिरहन्थ्यो । फोहोर उठाउने आउँदा, धारामा पानी आउँदा मैले उनीबाट नै खबर पाउँथेँ ।

बीएस्सी पढ्ने म र प्लस टु मै साइन्स पढिरहेकी उनी । हाम्रो सम्बन्धको सेतु भनेकै मेरा पुराना नोट र केही सन्धर्भ पुस्तकहरूको लेनदेन थियो । उनी मसँग नोटहरू लिने र केही नजानेका कुराहरू सिकाइमाग्ने बहानामा छतमा बोलाउँथिन् । हामीहरू पढाइका कुराहरू गरिरहँदा पर बसेका उनका बा'आमा दंग परेर हेर्दथे ।

बिस्तारै हाम्रो सम्बन्ध साथीजस्तै भइसकेको थियो । उनी मसँग खुलेर कुरा गर्थिन् भने म धेरै नै धकाउँथेँ । ऊ आफ्नो ब्वाइफ्रेण्डको बारेमा सुनाउँथि, मलाई असह्य हुन्थ्यो तर पनि फिक्का हाँसो हाँसेर सुनिदिन्थेँ । मलाई गर्लफ्रेण्को बारेमा बताउन भन्थि । तर म मन अमिलो बनाएर छैन भनिदिन्थेँ । उसको प्रेम केवल केटाकेटीपन हो जस्तो लाग्थ्यो । केही दिनको हाँसखेल मात्र न हो प्लसटुको प्रेम । परिपक्वता आएपछि त उसलाई आफ्नो भावनाले अँगालेर कसो राख्न नसकिएला र भन्ने आत्मविश्वासले आफुलाई सम्हाल्ने गर्दथेँ ।

जाडो बिदाका दिनमा ऊ घरमै थिई । मेरो भने बिहानको कलेज र प्राक्टिकलले गर्दा दिउँसो एक बजेमात्र कोठामा फर्किन्थेँ । एकदिन म अलि चाँडै कोठामा फर्किएँ । सबै कोठाका मानिसहरू आ-आफ्ना काममा गएकाले होला घर बिल्कुल सुनसान थियो । घरबेटि बा' र आमा पनि दुवैजना अफिस जान्थे । मैले बिहान भिजाएका लुगाहरू धोएँ र सुकाउन भनि छतमा गएँ । छतमा उक्लिँदै गर्दा माथिल्लो तलाको चेनगेट लगाइएको देखेँ । मैले गेट घ्वार्रर्र तानेँ । मैले गेटबाटै भित्र फ्ल्याटमा कोही केटामान्छे हातमा केही लुगाहरू च्यापेर बाथरूममा पसेको देखेँ । म अचम्ममा परेँ । म छतमा जाँदैगर्दा घरबेटिकी छोरी जिंग्रिंग्ग कपाल र खजमजिएका भर्खर लगाइएजस्ता लुगा लगाएर मेरो पछि-पछि आएजस्तो लाग्यो । मैले यसो पछाडि फर्केर हेरेँ । अघि देखेको केटा उनकै आडमा छेलिएर खुर्रर्र भरेंगबाट भाग्यो । म जिल्ल परेँ । केही बोल्ने शब्दहरू नै आएनन् । मलाई तस्वीर स्पष्ट भइसकेको थियो ।

"आज कलेजबाट चाँडै आउनुभएछ नि", अघिपछि भन्दा केही गम्भिर बनेर उसले सोधि ।

"अँ, चाँडै भयो", यति भनेर म लुगा सुकाउन थालेँ । तर ऊ पर उभिएर केही बहानाहरू बनाउन लागि ।

"मेरो ब्वाईफ्रेण्ड आएको थियो अघि । गफ गर्दैगर्दा तपाईँ आइपुग्नु भयो अनि डराएर भाग्यो भन्या", ऊ बनावटी हाँसो हाँस्न खोज्दै थिई । तर मैले उसलाई र उसका कुरामा ध्यान दिइनँ ।

म त्यो दिउँसोको दृश्यले रातभर सुत्न सकिनँ । मेरो टुसाएको प्रेम मरिसकेको थियो । मलाई उनको मुहार सम्झिँदा पनि घिन लागेर आयो । अब मैले कति दिन त्यो घिनलाग्दो मुहार हेरिरहनुपर्ने हो भन्ने सम्झेर अत्यास लाग्यो ।

एकाबिहानै घरबेटि आमाले ढोका ढक्ढकाइन् । केही छुच्चि स्वाभवकी उनी मैले ढोका खोल्नासाथ कड्किन थालिन् ।

"ए भाई यस्तो पारा चाहिँ भएन है । झन् सोझो मान्छे भनेर डेरा दिएको यसरी भरोसा तोड्न मिल्छ ? छि: छि:"

"किन के भयो र आन्टि ?" मलाई अचम्म लाग्यो किन बुढि यसरी एकोहोरो मसँग रिसाइन् भनेर ।

"अझै के भयो रे ! यसरी बिहे नभा'को केटाले कोही नभा'को मौका पारेर दिनभरि दुनियाँ केटी ल्याएर कोठाभित्र बस्ने ? तिमीलाई केही नहोला तर हामी त इज्जतदार मान्छे हौँ । हाम्रा छोरीचेली छन् यस्तो देखेर के सिक्लान् भन त ? अब अन्तै बस्ने व्यवस्था गर बाबु । यस्ता मान्छे हामीलाई चाहिँदैन ।" यति भनेर बुढि फत्फताउँदै उक्लिन् । छोरीचाहिँ पनि सँगै रहिछ सायद गुन्गुन गर्दै गएको सुनेँ । उसले आफ्नो कर्तुत छोप्न मलाई गर्दै नगरेको कुराको पोल लगाएर बदनाम गराइछ ।

मैले जवाफ दिने ठाउँ पनि थिएन । उनीहरूका निम्ति त केटाकेटी छोरी शीलस्वाभवकै थिई । मैले बोल्ने सत्य त केवल आफ्नो बचाउमा गरिएको उनीहरूको इज्जतमाथिको झन् ठूलो हमला ठहर्थ्यो । म हारेँ । आफ्नो सोझोपनले वा परिस्थितिले जे होस् म हारेँ । तर हारे पनि मेरो निम्ति स्वतन्त्रता थियो त्यस नर्कबाट मुक्ति ।

मैले हतार-हतार गरेर दोस्रो दिनमै कोठा सरेँ ।

+++