आकाशको नाङ्लाभरि छरेर तारा
बिचमा एउटै मात्र जून कसले राख्यो होला ?
म त सोच्थेँ
एक्लै हिँड्नुपर्ने होला जिन्दगीको पट्यारलाग्दो यात्रामा
तर सँगै हिँड्न भनेर तिमी आयौ
अलमलिन्थेँ होला म गन्तव्यको खोजीमा
पैतालाको डाम बनेर अघि लाग्यौ
कतै बाटै पो भुल्यौ कि
मलाई अर्कै भन्ठान्यौ कि
नत्र त मलाई
दुखैदुखमा पुरिएको देखेर
नयाँ दुख पनि सधैं दुखि बनेर फर्किन्थ्यो
एक्लोपन र बेवास्ताले स्याण्डविच बनाएको देख्दा
आँसु पनि लतक्क पग्लिएर तर्किन्थ्यो
आफैं सोच त
बिचरा भनेर लेख्ने कलमसमेत किन्न नसक्ने म
कति विवश अनि गरिब थिएँ होला
दुखि बनेर रून पनि नसक्ने
मेरा आँखा कति बाँझा र सुख्खा थिए होला
भाग्य सिधा बाटो भएर हिँड्थ्यो भने यदि
मेरो निधारको नक्सा सधैंभरि नागबेली थियो
माया रसिलो जमिनमा फुल्थ्यो भने यदि
मेरो हृदयको बारीमा खडेरी थियो
पराजीतहरूको लस्करमा पनि म
पराजीत बनेरै
सबभन्दा पछाडिको लाममा उभिएको हुन्थेँ
असफलताको आरोहणमा पनि म
असफल बनेरै बेसक्याम्पमा छोडिएको हुन्थेँ
अनिश्चित नदीको मझधारमा पुगेको बेला
सुनौलो गन्तव्यको किनारमा लैजान भनेर तिमी आयौ
मैले आफैंलाई माया मारिसकेको बेला
मेरो अस्तित्वमा प्राण भर्न भनेर तिमी आयौ
तिमी त असंख्य सम्भावनाहरूको बंगैचामा
सूर्यमुखि बनेर फुलिरहेकि मान्छे
तिम्रो सौभाग्यको अनुहारमा हेर्दै आकाशको घाम
तिमीसँग आँखा जुधाउन यताउता सरिरहन्थ्यो
तिम्रो अस्तित्वको स्पर्श पाएरै हो
फूलहरूले सुगन्ध पाउने
फलहरूले रस पाउने
निर्जनहरूले प्राण पाउने
के थिएन र तिमीसँग
भाग्य लेख्ने अधिकार विधातालाई थियो भने
त्यसलाई फेर्ने ताकत केवल तिमीसँग थियो
सबैलाई दृष्टिगोचर गर्ने शक्ति ईश्वरसँग थियो भने
करूणाले हेर्ने नजर तिमीसँग थियो
त्यसैले त
सम्पत्तिवाल खोज्न सक्थ्यौ
रूपवान् रोज्न सक्थ्यौ
तैपनि तिमीले मलाई रोज्यौ
तिमीलाई थाहा थियो
तिमीसँग उभिने मान्छे कुरूप हुने छैन
तिमीलाई पछ्याउने मान्छे गरिब हुने छैन ।
