नयाँ साल डायरी

देश लकडाउनमा छ, सारा मान्छे घरभित्र छन्, गाडी चलेका छैनन् । तर पनि अचम्म लाग्यो, कहाँबाट आइपुग्यो होला नयाँ वर्ष ? के नयाँ वर्षलाई चाहिँ कोरोना लाग्दैन ? बिहान ब्युँझिनासाथ सोचेँ, कतै नयाँ वर्षले पनि कोरोना भाइरस ल्याएको आशंकामा क्वारेन्टाइनमा बस्नु पर्यो भने ? तर एकैदिनमा पुरानो भैजाने नयाँ वर्ष पन्ध्र दिन क्वारेन्टाइनमा बस्न सक्दैन । बरु नयाँ वर्षले कोरोनाको प्रलय सिध्याउने औसधि बोकेर ल्याएको होस् ।

रातभरि 'पंचायत' भन्ने हिन्दी टिभी सिरिज हेरेर सुतेको म बिहान समयमा उठ्न सकिनँ । आठ बजे बिहानै राष्ट्रिय गान गाउनु भन्ने सरकारी आव्हान थियो भन्ने सुनेको थिएँ । तर मैले गाउन सकिनँ । देशमा लोकतन्त्र छ, यत्ति भुल गर्दैमा मलाई पंचायतमा जसरी कारवाही हुन सक्दैन ।

कोठाबाट बाथरुम, बाथरुमबाट किचेन, अनि किचेनबाट फेरी कोठाभित्र फर्किनु नै मेरो आजकालको दैनिकी हो । सामाजिक दुरी बनाउनु पर्ने भएर कतै निस्किन मिलेको छैन । तर पनि मान्छेहरुलाई सामाजिक संजालले दुरी महशुस हुन दिएको छैन । अचम्म लाग्छ, संसारमा हरेक समस्याको समाधान पहिल्यै तयार भएर बसेको हुँदो रहेछ । कुनैदिन मान्छेहरु घरभित्रै थुनिएर बस्नेछन्, त्यतिबेला सँगै भएको आभास दिलाउनु पर्छ भनेरै होला सामाजिक संजालहरु आविष्कार भएका । मान्छेहरुले माया प्रेम साट्न फेसबुक पाएका छन्, झगडा गर्न ट्वीटर पाएका छन्, फिल्म हल बन्द छन् तर पनि युट्युब अनि अरु स्ट्रिमिंग साइटहरुमा फिल्म हेर्न पाएका छन् । कोरोनाको औसधि पनि अवश्य उपलब्ध छ, ढिलोचाँडो पत्ता लाग्नेछ ।

म फेसबुक चाहार्छु, को कसले के के लेखे हेर्छु, को कस्तो भए भनेर फोटाहरु हेर्छु । कसले के गर्दैछ, के खाँदैछ भनेर स्टोरीहरु नियाल्छु । मलाई अरु कसैका गतिविधिले खासै आकर्षित गर्दैन, सिवाय उनी ।

उनका स्टोरीमा नहेरेसम्म मेरो मनले चैन पाउँदैन । उनका शब्दहरु चाहे त्यो उनैका भित्ताहरुमा हुन् या मेरा स्टाटसका कमेन्टमा लेखिएका हुन्, मलाई रोमान्चित बनाउने गर्छन् । उनका शब्दहरु आज भने मेरो इनबक्समा आएका थिएनन्, न त आएका थिए मेरा स्टाटसमा कमेन्ट बनेर । उनको शुभकामना नपाएको नयाँ वर्ष मलाई नयाँ वर्ष झैं लागेन । बरु मलाई त्यो पुरानै वर्ष भए पुग्ने थियो जहाँ उनका पुराना आँखाहरुमा पुरानै म बसेको थिएँ ।

एक कप चिया र एउटा ओरियो बिस्कुट लिएर म टेबुल अगाडिको कुर्सीमा बस्दछु । मलाई दुध चिया मन पराउने मान्छे आफ्नै जस्ता लाग्दछन् । अनि ओरियो बिस्कुट मन पर्छ भन्नेहरु मेरा सहगोत्री झैं लाग्दछन् । ल्यापटप खोल्छु अनि शुरु गर्छु दैनिकी । लेख्नु मेरो रहर मात्र थियो पहिले । आजभोली काम बनेको छ । मेरो जीवनशैली बनेको छ । नयाँ सालका शुभकामनाका सन्देशहरु आइरहन्छन् । फोनहरु आउँछन् । तर नयाँ साल पहिले जस्तो उल्लासमय छैन । लकडाउनका कारण कोठाभित्रै कोच्चिएर बस्नु परेको छ ।

हुन त म त्यति बाहिरफेर निस्किरहने मान्छे हैन । तर पनि हल्ला नगर भनेर मास्टरले भने पछि हल्ला गरूँ गरूँ लाग्ने विद्यार्थीजस्तो मलाई पनि घरबाट बाहिर ननिस्किनु भन्ने सरकारी आदेश आएकै दिनदेखि कहिले कता निस्कौं, कहिले कता चहारौं मात्र लाग्ने गरेको छ । तर लागेर मात्र कहाँ पाइन्छ र, कुरा सरकारलाई झुक्याएर बाहिर निस्किनु वा प्रहरीको आँखा छलेर डुलेर आउनु मात्र हैन । कुरा त हामीले देख्नै नसक्ने सुक्ष्म जीवाणुको संक्रमणको छ, जो सारा संसारभर फैलिइसक्यो । के हामीलाई चाहिँ यो भाइरस लाग्न नसक्ला र ? कुरा आफूलाई लाग्ने नलाग्ने मात्र हैन, आफू त लागेपछि बच्न पनि सकिएला तर आफूले बोकेर ल्याएका भाइरस कतै अरु निर्दोष मान्छेहरुको मृत्युको कारण नबनोस् । त्यसैले जति नै उकुस मुकुस भए पनि मलाई घर बाहिर निस्किन मन लाग्दैन ।

सामाजिक संजालहरु नियाल्छु । मान्छेहरु घर बस्न सकस भएको लेखिरहेका हुन्छन् । परिवारसँग बसिरहँदा पनि घरलाई जेल बराबर भएको बताइरहन्छन् । अनि अचम्म लाग्छ । म यहाँ परिवार भन्दा टाढा एक्लै बसिरहेको छु काठमाण्डुमा । तर पनि रत्तिभर सकस लागेको छैन । एक्लोपनले त थिचिरहेकै हुन्छ । तर पनि आफूलाई एक्लो पाउँदिन । हुन त एक्लै बस्ने बानी परेको छ मलाई । घरै बसिरहने बानी परेको छ ।

म पटक पटक बिरामी परें । पटक पटक थला परें । कहिले महिनौँ त कहिले वर्षौं म घरैमा, बिछ्यौनामा पल्टेको छु । बिरामी ढाड, बिरामी खुट्टा अनि अरु कैयन् पीडाहरुले थलिएर म पटक पटक बिस्ताराको क्वारेन्टाइनमा महिनौँसम्म पोको परेको छु । त्यसबाट पार पाएर, आफूलाई निको बनाएपछि पनि मैले घरै बसेर गर्ने काम छानें । अक्सर म कोठाको भित्ता, ढोका, काम गर्ने टेबुल, कम्प्युटर अनि ओछ्यानका तन्दाका दृश्यहरु देखि वाक्क लागेपछि मात्र शहर विचरण गर्न निस्किन्छु । यस कारण पनि मलाई यो जाबो तीन हप्ताको एकान्तवास त्यति अप्रिय लागेको छैन ।

लकडाउनको समय पनि मेरो लागि अरुबेला भन्दा पृथक छैन । झन् धेरै जिम्मेवारी बढेका छन् । फरक यत्ति हो चिया र कफी पिउन भनेर घरबाट फुत्त निस्किएर लखर लखर बजार डुल्न पाएको छैन ।

'नयाँ वर्षको शुभकामना', अकस्मात् मेसेन्जर कोइरालो र टाँकी फुलेको यामझैं गुल्जार भएर आउँछ । उनको मुस्कुराइरहेको अनुहार देखिन्छ । हत्तपत्त उनको मेसेजमा पानको टिका लगाइदिएर जवाफ लेख्छु, 'तिमीलाई पनि नयाँ वर्षको हार्दिक शुभकामना ।'

'चाहिँदैन तिम्रो शुभकामना', रिसाएको इमोजीसँग उनको मेसेज आउँछ ।

'किन ?' म वाल्ल पर्छु ।

'शुभकामना पनि मैले नै पहिला दिनु पर्ने है ? तिमीले चाहिँ विश गर्नै नहुने हो र ?' उनको रिस जायज छ । हो त, मैले नै मेसेज गर्दा के जान्थ्यो र । म किन यति धेरै अहंकारी भएँ हुँला । प्रेममा अहम् मिसिनु भनेको खानेकुरामा फोहोर मिसिनु जस्तै हो, जो खेर जानेछ । तर के मैले उसलाई बिर्सिएजस्तो गरेर दिनरात सम्झिरहँदा उसले पनि बिर्सेको छैन जस्तो गरेर बोलाउनु नहुने हो र ?

मान्छेहरु पो घरबाट निस्किनु हुँदैन त, माया त मनबाट निस्किएर आँखा, मुख, औंला, च्याट अनि फोनभरि डुलिहिँड्न मिलिहाल्छ नि !