Skip to main content

चन्द्रमाको कथा


प्रेम गर्नेहरुले त प्रेमिकालाई हावाले झोंक्काले पनि पनि दुखाउला, फूलको पत्रले पनि बिझाउला, झरीका बुँदहरुले पनि सताउला भनेर ख्याल गर्छन् । कहाँ सक्छन् र एसिड छ्यापेर असैह्य पीडा दिन । जरुरी छैन आफूलाई मन परेको मान्छेले आफूलाई पनि उत्तिकै मन पराओस् । जरुरी छैन, आफूले चाहेकै मान्छेसँग जिन्दगी बिताउन पाइयोस् । तर साँचो प्रेम गरेकीलाई पराईकै बने पनि चोट दिन मन लाग्दैन, धरधरी रुवाउन मन लाग्दैन । कोही आफूसँग यात्रा गर्न चाहँदैन भन्दैमा उसलाई कहाँ जबर्जस्ति गर्न पाइन्छ र । सबैको गन्तव्य एकै ठाउँ नहुन पनि त सक्छ । एसिड छ्यापेर कुरूप बनाइदिन्छु भन्ने सोच राख्नेहरुको आफ्नै मन र बिचार कुरूप हैन र ।

Pension Scheme for Acid Attack Survivors Announced in Uttarakhand

त्यो कस्तो प्रेम होला आफैँले मन पराएको फूललाई च्यात्न मन लाग्ने ? त्यो कस्तो चाहत होला आफूले हृदयमा राखेकै मान्छेलाई दुखाउन मन लाग्ने ? कसरी भन्न सक्छौ यसलाई प्रेम जब तिमी त्यो ओठमा हाँसो हैन ती आँखामा आँसुका ढिक्का देख्न चाहन्छौ । कसरी भन्छौ त्यो लालचलाई प्रेम जब तिमी उसलाई उसकै रहरको बाटोमा पाइला चाल्न अवरोध गर्दछौ । प्रेम त हत्केलामा थपक्क बस्न आएको सुन्दर पुतलीलाई नचलाईकन उसकै आकाशमा बेपर्वाह उड्न दिनु पो हो त । प्रेम त त्यो कलकल बगेको खोला हत्केलाहरुमा अडिँदैन, औंलाहरुमा समेटिँदैन, आफ्नै गतिमा बग्छ भनेर जान्दाजान्दै पनि त्यसैमा औंलाहरु चोबेर गर्नु पो हो त ।

कसैले प्रेम अस्वीकार गरिदियो, अनि तिम्रो अहममा चोट लाग्यो । जरुरी छ र संसारमा तिमीले चाहेका हरेकले तिम्रो प्रेम स्वीकार गर्न ? यहाँ देउता पनि सर्वस्वीकार्य छैनन् । हरेकका आफ्ना आफ्ना इश्वर छन् । तिमी कसरी सोच्न सक्छौ कि तिम्रो मनमा उठेकै भावनाका लहरहरु उसका मनमा पनि उठून् । प्रेम त माथिबाटै तय भएर आएको हुन्छ । जोडीहरु स्वर्गमै बनेर आएका हुन्छन् । किन गलत व्यक्तिलाई आफ्ना भावनाहरु स्वीकार्न बाध्य पार्दैछौ ? तिम्रो दाहिने खुट्टाको जुत्ता त तिम्रै देब्रे खुट्टामा पस्दैन भने कसरी सक्छन् तिम्रा आँखाहरुले देखेका हरकोही तिम्रो जीवनको आधा हिस्सा बन्न ?

कसैको रुपमा लट्ठिएर आकर्षण पैदा हुनु स्वभाविक होला । तर के त्यसलाई प्रेमको नाम दिनु स्वभाविक हुन्छ ? आकर्षण र आशक्ति त लोभ हुन्छ, लालच हुन्छ, कदापि प्रेम हुन सक्दैन । प्रेम त तटस्थताको त्यो अवस्था हो जहाँ कसैलाई पाउनु र गुमाउनुको कुनै सरोकार रहँदैन । प्रेम त बलिरहेको मैनबत्तीलाई हेरेर त्यसको उज्यालोमा रमाउनु हो, त्यसैलाई छुन, समाउन खोज्नु हैन । प्रेम त चम्किरहेका ताराहरु हेर्नु, उदाएको घाम अनि जूनलाई हेर्नु हो, त्यसैलाई समाउन भीरबाट उफ्रिन खोज्नु हैन ।

तिम्रो पनि त यो दुनियाँमा कोही अर्कै "सोलमेट" होला जसलाई विधाताले तिम्रै निम्ति यस धर्तिमा पठाएको हुन सक्छ । तिमीसँग सँगै हिँड्नु छ भने तिम्रो जन्म जन्मको साथी तिमीलाई चिनेरै तिमीसामु आइहाल्छ नि । यदि मनमा रहेका कलुषित भावनाहरु बढारेर फ्याँक्यौ भने चिन्नेछौ आफ्नी सहयात्रीलाई । यदि दिमागमा भरिएको "कन्सन्ट्रेटेड एसिड"लाई असल सोचहरुले "डाइल्युट" गराएर हेर्यौ भने थाहा पाउने छौ, आफूलाई माया गर्ने मान्छे कतै पक्कै छ भनेर । किन कसैलाई आफ्नो वशमा पार्न गलत बाटो पहिल्याउँछौ ?

यदि मनमा इश्वर छ भने परपीडामा तिमीलाई रत्तिभर शान्ति मिल्दैन । एकछिनको आवेशलाई कतै पन्छाएर ध्यानस्थ भएर सोच त । कसैको अनुहारमा एसिड छ्याप्नुअघि एकपटक आफ्नै अनुहार ऐनाअघि उभिएर हेर त । एकछिन त तिम्रो अहङ्कारले सन्तुष्टी पाउला, के तिमी सधैंभरि आफ्नै मनभित्रको इश्वरका सामुन्नेमा आफ्नो अनुहार देखाएर उभिन सक्छौ त ?

कसैलाई एसिड छ्याप्नुअघि सम्झनु तिम्रा कुकृत्यको तेजाब तिम्रा आफ्नाहरुको अनुहारमा गएर छ्यापिनेछ र जल्नेछन् ती मुहारका आभाहरु लज्जाको ज्वालाले ।

कसैलाई जबर्जस्ति गर्नुअघि सम्झनु हरेक मान्छेसँग ब्रहम हुन्छ जसले तिमीलाई नस्वीकार्ने उत्तिकै सम्भावना रहने गर्छ ।

कसैलाई कुरूप पारिदिन्छु भनेर सोच्नुअघि सम्झनु सुन्दरताको अर्थ केवल सुन्दर अनुहारमा मात्र निहित रहेको हुँदैन, असल व्यवहारमा पनि बसेको हुन्छ ।

के अर्थ त्यो सुन्दरताको जब त्यसको अन्तर्यमा एउटा चोखो आत्मा बसेको हुँदैन भने ? के अर्थ तिम्रो पुरुषत्वको जब त्यसले कुनै निर्बलको सुरक्षा हैन, त्यसलाई हानी पुर्याउँछ भने ? के अर्थ तिम्रो चेतनाको जब तिमी हिँसामा उत्रिन्छौ भने ?

के कसैको अनुहार विभत्स गरिदिनु नै उसको सुन्दरता नामेट पारिदिनु हो ? कसैको अंगभंग गरिदिनु नै उसलाई असक्षम बनाइदिनु हो ?

म यहाँ एउटा कथा जोड्न चाहन्छु ।

कुनै समय एकजना चक्रवर्ती राजा थिए । राजाले आफ्नो साहस र पराक्रमले पृथ्वीको लगभग सबै जमिन जितेका थिए । उनले आफूले जितेका सारा ठाउँमा जनतालाई आफ्नो अधिनमा लिएर शासन गर्न थालेका थिए । राजाका लागि पृथ्वी अब त्यति ठूलो ठाउँ रहेन । एकपछि अर्को, अनि अर्को गर्दै सारा पराया जमिनहरु जित्दै जित्दै पराया प्रजाहरुलाई आफ्नो रैती बनाउँदै गएका राजामा सारा संसार जितेपछि पनि एक खालको असन्तोष कायमै रह्यो ।

जुन जमिन अब आफ्नै हो, त्यसलाई फेरी जितिराख्नु जरुरि थिएन । जो रैतीहरु नीरिह बनेर राजाका अगाडि लम्पसार परेका थिए अब उनीहरुलाई फेरी हतियार देखाएर, लघारेर, पछारेर जितिराख्नु जरुरी थिएन । तर जीतको रस बसेका, विजयको झन्डा फर्फराईरहेको हेरेर उन्मुक्त हुने बानी परेका राजालाई जीतको शिलशिला टुटेकोमा नमिठो लागिरह्यो । शिखर चढ्नेहरु शिखरको चुचुरोमा पुगेपछि फेरी त्यसबाट माथि उक्लिन अर्को ठाउँ नभएपछि पटक पटक चढेर पर्वतारोहण गरिराख्छन् । शिखरलाई पटक पटक टेकेर विजय हासिल गरिराख्छन् ।

तर जो जमिन आफ्नै हो, त्यसलाई पटक पटक जित्नु राजालाई आवश्यकता थिएन । आफ्नो अनुहारमै सीधा हेर्न नसक्ने रैतीलाई पटक पटक दमन गर्नु राजालाई जरुरी थिएन । राजालाई नया ठाउँ जित्नु थियो, नयाँ दुश्मनमाथि शासन गर्नु थियो ।

राजाले निस्चय गरे, अब पाताल र आकाशमा आक्रमण गर्छु । जलचर, थलचर, किराफट्यांग्रालाई अधिनस्थ गर्छु । चराहरुमाथि शासन गर्छु । देवताहरुलाई जित्छु । ताराहरु, नक्षत्र, सुर्य, चन्द्रमा सबैलाई आफ्नो वशमा राख्छु ।

चक्रवर्ती सम्राटले युद्धको शंखघोष गरे । उनले समुन्द्र जिते, पाताल जिते । आकाशमा आक्रमण गरे । देवताहरुलाई जिते । सबैलाई गुलाम बनाएका राजालाई चन्द्रमाको सुन्दरताले मोहीत बनायो । उनले चन्द्रमालाई पनि जितेर धर्तीमा ल्याउन चाहे । एउटा ठूलो लल्कार गरेर राजाले चन्द्रमालाई धर्तीमा ओर्लिन भने । तर चन्द्रमाले आफ्नो ठाउँ आकाशमै भएको कारण आफू धर्तीमा नओर्लिने बताइन् ।

हरेक खालको सम्पन्नता र ऐश्वर्य भएको मान्छेलाई सुन्दरता पनि उसैको गुलाम होस् भन्ने चाहत रहेको हुन्छ । चन्द्रमाको अस्विकारले राजाको अहङ्कारमा चोट लाग्यो । उनले धेरैपटक चन्द्रमालाई आफ्नो बन्न आदेश दिए, हुंकार गरे । तर चन्द्रमाले आफू कसैको नहुने, आफ्नो सुन्दरता कसैको अधिनस्थ हुन हैन बरु सारा जगले नियाल्नका निम्ति हो भनिन् ।

राजाको मनमा आफ्नो नभएको त्यो सुन्दरता कोही कसैले पनि नहेरोस् भन्ने भावना पलायो । उनले रिसले आँखा देखेनन् । आफ्नो हतियार भण्डारबाट एक भाँडो तेजाब निकालेर उनले चन्द्रमाको अनुहारमा छ्यापिदिए । असैह्य पीडाले चन्द्रमाको अनुहार रातो हुँदै आयो । आँशुका थोपाहरु शीत बनेर खसे ।

समयसँगै पोलेको घाउ निको हुँदै गयो । अनुहारमा दाग बस्यो । तर पनि चन्द्रमाले हिम्मत हारिनन् । मुस्कुराउन किन्चित छोडिनन् । उनको मुस्कान देखेर सारा जगले खुसुखुसु उनको सुन्दरताको तारिफ गरि नै रह्यो । सधैं हाँसीरहेको मान्छे भन्दा रोइसकेर हाँसेको मान्छे ज्यादा सुन्दर देखिन्छ किनकि त्यो हाँसोमा आत्मविश्वास मिस्सिएको हुन्छ ।

चन्द्रमाको आत्मविश्वास देखेर मान्छेहरुले सुन्दरता झन् धेरै निखारिएको कुरा गरे । त्यो दाग त झन् सुहाउने बताए । यता राजाले पनि यस कुराको सुइँको पाए । उनलाई ग्लानि भयो । उनी भित्र भित्र गले । कसैले हराउन खोज्दा पनि नहार्ने, कमजोर बनाउन खोज्दा पनि आत्मबलले जित्ने चन्द्रमाको निरन्तरको मुस्कानबाट नै राजाको पराजयको शिलशिला शुरु भयो ।

कसैले जित्न खोज्छन्, तर आफू हार्नु हुँदैन । कसैले दबाउन खोज्छन्, तर आफू संकुचित हुनु हुँदैन । कसैले टुक्रा टुक्रा पार्न खोज्छन्, तर आफू छिरलिनु हुँदैन । आफ्नो प्रारब्ध, आफ्नो कर्म, आफ्नो अस्तित्व, अनि आफ्नो उपस्थितिलाई कहिल्यै आफैँले अवमुल्यन गर्नु हुँदैन ।

अनुहार जलाउनेले तपाईंको आभा जलाउन सक्दैन । ओठ जलाउनेले मुस्कान जलाउन सक्दैन । बलात्कार गर्नेले इज्जत र सम्मान लुट्न सक्दैन । आफूमा आइलागेको पहाड आफैंले पन्छाउन सक्नु नै जीवन हो । जीवनको परिभाषा अर्थोक केही हुँदैन ।

@sureshbadal 

Comments

  1. सर म किन तपाईको डायहार्ड फ्यान भए यहाँ,यो लेखबाट थाहा हुन्छ। ❤️❤️

    ReplyDelete
  2. गज्जब लेख्यो दोस्त !
    😍😍

    ReplyDelete
  3. गज्जब लेख्यो दोस्त !
    😍😍

    ReplyDelete
  4. गज्जब लेख्यो दोस्त !
    😍😍

    ReplyDelete
  5. kasto mitho sanga relate gareko.. best wishes for more upcomings..

    ReplyDelete
  6. वाउ... निशब्द😍!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

तिमीले रोजेको मान्छे

आकाशको नाङ्लाभरि छरेर तारा बिचमा एउटै मात्र जून कसले राख्यो होला ? बाँडेर सबैलाई अनेक कमसल धातू मेरो भागमा नम्बरी सून कसले राख्यो होला ? म त सोच्थेँ एक्लै हिँड्नुपर्ने होला जिन्दगीको पट्यारलाग्दो यात्रामा तर सँगै हिँड्न भनेर तिमी आयौ अलमलिन्थेँ होला म गन्तव्यको खोजीमा पैतालाको डाम बनेर अघि लाग्यौ कतै बाटै पो भुल्यौ कि मलाई अर्कै भन्ठान्यौ कि नत्र त मलाई दुखैदुखमा पुरिएको देखेर नयाँ दुख पनि सधैं दुखि बनेर फर्किन्थ्यो एक्लोपन र बेवास्ताले स्याण्डविच बनाएको देख्दा आँसु पनि लतक्क पग्लिएर तर्किन्थ्यो आफैं सोच त बिचरा भनेर लेख्ने कलमसमेत किन्न नसक्ने म कति विवश अनि गरिब थिएँ होला दुखि बनेर रून पनि नसक्ने मेरा आँखा कति बाँझा र सुख्खा थिए होला भाग्य सिधा बाटो भएर हिँड्थ्यो भने यदि मेरो निधारको नक्सा सधैंभरि नागबेली थियो माया रसिलो जमिनमा फुल्थ्यो भने यदि मेरो हृदयको बारीमा खडेरी थियो पराजीतहरूको लस्करमा पनि म पराजीत बनेरै सबभन्दा पछाडिको लाममा उभिएको हुन्थेँ असफलताको आरोहणमा पनि म असफल बनेरै बेसक्याम्पमा छोडिएको हुन्थेँ अनिश्चित नदीको मझधारमा पुगेको बेला सुनौलो गन्तव्यको किनारमा लैजान भनेर तिम...

बिहेको बिरुद्धमा!

देशको प्रधानमन्त्रीसमेत भएका सन्त नेता कृष्णप्रसाद भट्टराई जीवनभर अविवाहित थिए। त्यस्तै पटक-पटक देशको प्रधानमन्त्री र नेपाली कांग्रेसको शक्तिशाली सभापति भएका गिरिजाप्रसाद कोइराला पनि जीवनको पछिल्लो कालखण्ड जतिबेला उनी शक्तिको केन्द्रमा थिए, एकल पुरुष थिए। एक हिसाबले यी नेताहरुको सफलतामा जीवनसंगिनीको बाधा रहेन! विश्वमै पनि यस्ता धेरै नेताहरु छन् जसले बिहेलाई भन्दा आफ्नो राजनीतिलाई महत्व दिएर सफलता हात पारे। श्रीमती त्यागेका कारण प्रधानमन्त्री भएका नरेन्द्र मोदीदेखि श्रीमतीलाई महत्व दिँदा आफ्नो तीसौं बर्षको राजनीति सिध्याएका जिम्बाब्वेका रोबर्ट मुगाबेसम्मका उदाहरणहरु छन्। नेपाली सिनेजगतका महानायक राजेश हमाल महानायक बन्नुमा पनि उनी जीवनको लामो समय अविवाहित रहनुले भूमिका खेल्यो। दुई तीनपटक बिहे गरेका कारण जति नै राम्रा र हिट चलचित्र दिए पनि भुवन केसी महानायक भनिएनन् भन्ने मेरो ठम्याई हो! नेपालमा मात्र हैन बिहे नगरेकै कारण हिन्दी सिनेजगतमा सलमान खान पनि सुपरस्टार भएका हुन्! नत्र उनको अभिनय हेर्दा त सुपरस्टार र उनी भनेका दिन र रातझैँ कहिल्यै नभेटिने जस्ता लाग्दछन्। बिहे भने एक किस...