Suresh Badal

जो असाधारण तरिकाले ठगियो , ठगहरु उसलाई देखेर हाँसिरहेछन् जो ठग थिएनन् , उनीहरु पनि हाँसिरहेछन् तर जो ठगिएको थियो , ऊ प्रयत्न गरिरहेछ हाँस्नलाई र अन्तमा ऊ पनि हाँसेरै छोड्यो एक अजीब तरीकाले उसको हाँसोमा कुनै युग छ जहाँ ऊ लाचार छ जसलाई मारियो, मरिसकेपछि बेचैन भएर ऊ आफ्नो चश्मा खोजिरहेछ ती अनुहारहरु  जो उसको हत्यामा शामिल थिए उनीहरुलाई ठीकसँग देखेको थिएन उसले मर्नुअघि , मरिसकेपछि पनि पढ्न चाहन्छ ऊ केही किताबहरु जसलाई मर्नुभन्दा ठीक अगाडि अनेक कटौति गरेर मुश्किलसँग किनेको थियो उसले उसले मर्नुअघि कुनै चिट्ठा किनेर आएको थियो त्यो चिट्ठा अहिले उसले जितेको त थियो तर त्यो जित त उतै छ, जहाँ जीवन छ त्यो जीवन त उसले गुमाइसकेको थियो एक चिट्ठावाला हाँसिरहेछ हाँसिरहेछन्  अरु धेरै चिट्ठावालाहरु  उनीहरुकै शासन छ त्यहाँ , जहाँ ऊ मर्नुअघि बस्ने गर्थ्यो ए बाबु हो, म मरिसकेको छु तिमीहरु बेकार मेहनत गरिरहेछौ जाऊ, कुनै अर्को काम खोज हत्याको पेशामा छैनन् आजभोलि कुनै बेरोज़गार एउटा कुरा जुन ऊ मर्नुअघि सोध्न चाहन्थ्यो कविहरुलाई त्यो कुरा अति मामूली थियो जस्तो कि तिमीहरु ...

प्रेम गर्नेहरुले त प्रेमिकालाई हावाले झोंक्काले पनि पनि दुखाउला , फूलको पत्रले पनि बिझाउला , झरीका बुँदहरुले पनि सताउला भनेर ख्याल गर्छन् । कहाँ सक्छन् र एसिड छ्यापेर असैह्य पीडा दिन । जरुरी छैन आफूलाई मन परेको मान्छेले आफूलाई पनि उत्तिकै मन पराओस् । जरुरी छैन , आफूले चाहेकै मान्छेसँग जिन्दगी बिताउन पाइयोस् । तर साँचो प्रेम गरेकीलाई पराईकै बने पनि चोट दिन मन लाग्दैन , धरधरी रुवाउन मन लाग्दैन । कोही आफूसँग यात्रा गर्न चाहँदैन भन्दैमा उसलाई कहाँ जबर्जस्ति गर्न पाइन्छ र । सबैको गन्तव्य एकै ठाउँ नहुन पनि त सक्छ । एसिड छ्यापेर कुरूप बनाइदिन्छु भन्ने सोच राख्नेहरुको आफ्नै मन र बिचार कुरूप हैन र । त्यो कस्तो प्रेम होला आफैँले मन पराएको फूललाई च्यात्न मन लाग्ने ? त्यो कस्तो चाहत होला आफूले हृदयमा राखेकै मान्छेलाई दुखाउन मन लाग्ने ? कसरी भन्न सक्छौ यसलाई प्रेम जब तिमी त्यो ओठमा हाँसो हैन ती आँखामा आँसुका ढिक्का देख्न चाहन्छौ । कसरी भन्छौ त्यो लालचलाई प्रेम जब तिमी उसलाई उसकै रहरको बाटोमा पाइला चाल्न अवरोध गर्दछौ । प्रेम त हत्केलामा थपक्क बस्न आएको सुन्दर पुतलीलाई नचलाईकन उसकै आकाशमा बेपर्वा...

घरतिर कुदेका थिए सबै मजदूर , मिस्त्री कलपुर्जा बन्द हुन थालेका थिए शहरका सबै जसमा हातखुट्टा चलिरहन्थे नत्र जिन्दगी त गाऊँमै रोपेर आएका थिए त्यो एक दुई कठ्ठा जमिन , या पाँचै कठ्ठा रोप्नु , फलाउनु सबै त्यहीँ त थियो गहुँ , धान , मकै , बजार सबै त्यो अंशबण्डा , काका र ठूल्बाहरूसँग कुलोको निहुँ , नालीमा हुने झगडा झगडिया आफ्नै , कहिले उनीहरूका त्यो हजुरामा , हजुरबाहरूका मुद्दा विवाह , व्रतबन्ध , चौतारी पहिरो , बाढी , कहिले झरी त कहिले खडेरी मर्नेछौँ त्यहीँ गएर जहाँ जिन्दगी छ यहाँ त शरीर ल्याएर प्लग जोडेका थियौँ ! निकाल्दिए प्लग र तारहरू सबैले " जाऊँ आफ्नै घर फर्किऊँ"- र हिँडे सबै मर्नेछौँ त्यहीँ गएर जहाँ जिन्दगी छ ! अनुवाद- सुरेश बडाल

" बेत्रावती बजारमा ट्युसन सेन्टर खुल्या छ रे । " हाम्रो इस्कुलमा गाईँगुईँ हल्ला चल्यो । सबजना गुनगुन गर्दै ट्युसनका कुरा गर्थे । फलानो-फलानो साँझमा ट्युसन जान्छ रे । यस्ता कुरा यसो कान थापेर ल्याउँदा म पनि सुन्थेँ । मलाई अचम्म लाग्थ्यो के जिनिस होला यो ट्युसन भन्नि चाहीँ ? किन जाँदा रै ' छन् केटाहरू लर्कन लाएर ? " अर्को इस्कुलका केटीहरू नि आउँछन् । " उनीहरू भन्थे । मलाई अचम्मले मर्नु भो । " केटीहरू पनि ? " मैले जिब्रो टोकेँ । " होत्त ! " उनीहरू सामान्य मानेर भन्थे । सबैलाई थाहा भा ' को कुरो । मलाई थाहा छैन भनेजसरी कसरी सोध्नु । साह्रै बित्यास पर्यो । " तँ नि ट्युसन जान्छस् ? " एकदिन साथी कामदेवले सोध्यो । बोल्दाओर्दा धेरै काम्ने भएर उसलाई कामदेव भनिन्थ्यो । कामदेवको अर्थ अर्कै हुँदो रहेछ भन्नि पछि थाहा भयो ! धन्न पहिल्यै थाहा भाको भए साथीहरूले त्यो नाम मलाई नै राख्दिन्थे होला हहह ! अँ साँच्चि , कामदेवको मुखमा हेरेर भनेँ , " खई ! " " जाऊँ न हिँड् । दुईजना भइयो भने प...

झरीलाई के छ र । न दिन न रातको छ पर्वाह । आफूलाई मन लाग्यो , झरिदियो । गुम्स्याएर राख्नु छैन पिरहरुको बादल । न त थाम्नु छ पर क्षितिजपारी लगेर भक्कानो । झरीलाई त के छ र । जे जे छ मनमा जमेको कुण्ठा । आफूलाई मन लाग्यो , पोखिदियो । झरी त मेरो मनमा पनि छ । तर आफूले चाहेको बेला नझरिदिने । अड्काएर राखिरहनु पर्ने रुद्रघन्टिमा भक्कानो । झरीले जस्तो नसकिने मेघ बनेर गर्जिन । नसकिने बिजुली बनेर चम्किन । झरी हुनु सजिलो छ । झर्न सक्नु पनि सजिलो छ । गाह्रो त खस्न नसक्नु रै’छ आफ्नै आँखाबाट आँशु बनेर । आफ्नै घाउबाट दुखाई बनेर । नसकिने रै’छ आफ्नै पिडाबाट रोदन बनेर । जब थालहरुमा बेरोजगारी पस्कन्छ समय । कचौरामा निरासाको पातलो दाल देख्छु । अनि कतै देख्दिनँ अवसरको तरकारी । तब खल्लो लाग्छ जिन्दगी । आँशु पनि नुनिलो हुन्छ । आखिर आँशु भनेकै जिन्दगी खल्लो भएकाहरुका लागि न हो । स्वादिलो जिन्दगी भोग्नेहरुका लागि त मुस्कानका जलेबीहरु हुन्छन् । जेलिएका मुस्कान । बटारिएका हाँसो । कुटिल भंगीमा हुन्छन् । सरल बाटोमा हिँडिरहेकाहरुका लागि जिन्दगी पनि पिचरोडजस्तै हुन्छ । अप्ठ्यारामा हिँडेकाहरुका लागि जिन्दगी ह...

एकाबिहानै नुहाएर बाथरूमबाट कपाल झड्कार्दै निस्किएर उसको समिपमा जाँदा तिमी श्याम्पुको बास्नाले लट्ठिएर उसले तिम्रो कम्मरमा समाउला लाजले तर्केलाउ तिमी झटपट समाउला उसले नाडीमा तिम्रो बज्लान् छिन् छिन् गरेर चुराहरू , त्यतिबेला कर्के आँखा बनाएर उसलाई " धत् पागल" भुलेर पनि नभन्नु , तिमीलाई मेरो याद आउन सक्छ आँखाहरू आँशुले भिज्न सक्छ मलाई तिम्रो याद आउन सक्छ बाडुल्कीले सास थामिन सक्छ । पिएर उसैको काखमा बसेर चिया पिएर उसैको कपबाट चिया भुलेर पनि नसम्झिनु मलाई तिम्रा ओठहरूले कपको बीटमा मेरै नाम लेख्न सक्छन् । गएर हतपत किचेनमा मेटाइहाल्नु कपमा छापिएको मेरो नाम आँखामा छापिएको मेरो चित्र । तब बसालेर तावा र कराई नपकाउनु रोटी तरकारी , तिमीलाई मेरो सम्झना आउन सक्छ घाँटीमा रूवाई अड्किन सक्छ । तब तिम्रो टोहोलो परेको अनुहारलाई फूलझैँ फुलाउन तिम्रा निधारमा जून र च्युँडोमा ताराहरू झुलाउन पछाडिबाट उसले झक्झकाएर तर्साउन सक्छ , तर्साएर जिस्काउन सक्छ , त्यतिबेला " धत् बौलाहा"   नभन्नु तिमी तिमीलाई मेरो याद आउन सक्छ ...

नयाँ डेरा सरेको दिन मलाई त्यो ठाउँ , घर र परिवेश अनौठो लागिरहेको थियो । साँझमा सामान झारेर केही साथीहरूको सहयोगमा म कोठामा सामान मिलाइरहेको थिएँ । घरबेटि बा ' ले ढोकामा उभिएर घरका काइदा कानुन सम्झाइरहँदा मेरा आँखाहरू उनकै पछिल्तिर उभिएको एउटा उज्यालो मुहारमा गएर ठोकिए । लोडसेडिंग भएको साँझमा मलाई त्यो गालाको लाली र सेता आँखाहरू प्रष्ट नजरमा आए । घरबेटिकी छोरीसँग बोल्नु र हिमचिम गर्नु अति नै गाह्रो थियो । तर मनमा भने उनीसँग बोलुँ र मित्रता गरौँजस्तो लाग्थ्यो । कहिलेकाहिँ लुगा सुकाउन , घाम ताप्न छतमा जाँदा पनि केही असजिलो महशुस हुन्थ्यो । कसैले नराम्रो सोचिहाल्छन् कि भनेर उनीतिर गएका आफ्नै नजरहरूसँग पनि डर लाग्थ्यो । सोझो र पढ्ने खालको केटो हो भनेर फुपुको विश्वासमा बल्लतल्ल पाएको सुविधाजनक कोठा गुमाउनु मेरा लागि घातक नै हुने थियो । यसकारण उनीसँग औपचारिक बोलचाल बाहेक म केही गर्न सक्दैनथेँ । तर पनि मनमा पलाएको प्रेमको टुसा झन्-झन् बढ्दै गइरहेको थियो । मेरा भावनासँग अन्जान उनी बेलाबखत मसँग बोल्न खोज्थिन् तर म भने ठिक्क जवाफमात्र दिएर तर्किन्थेँ । उनी पनि मलाई विशेष चासो दिन्छि...

हर्न बजाउन नपाइने भएर होला लैनचैरको जाममा माइक्रोबस चुपचाप थियो । माइक्रोभित्रको म पनि चुपचाप थिएँ । बोलिरहेकी थिई त एउटि केटी, अघिल्लो सीटकी, फोनमा । ऊ पछाडिबाट औधि राम्री लागेकी छ, बोली पनि मीठो छ तर अनुहार देख्न पाएको छैन । मेरो कल्पनामा धेरैथरि अनुहारहरू आए तर उसको बोली सुनिरहँदा कोही राम्रा लागेनन् । मलाई त्यो केटी एकछिनमै नराम्री लागिहाली जब मेरो कल्पनामा मेरी उनी आइन् । उनी घन्टि बजाएर मोबाइलको स्क्रिनमै आइन् । "कता हो हजुर ?" "जमल", मैले ढाँटेँ । "आइस्यो छिटो", उनले फोन राखिन् । मैले हा तमै घुमाइरहेँ फोन । गाडि कुद्यो । भृकुटिमण्डपमा केटी झरि । मुखमा मास्क लगाएकी उसको अनुहार देखिएन । तिघ्रा देखिने कट्टु लगाएकी रै'छ । सेता चिल्ला तिघ्रा हेर्दा लाग्यो केटी अचम्म राम्री हुनुपर्छ । मुखमा धुलो पर्छ भनेर मास्क लगाएकी उसले तिघ्रामा पनि फोहोर नजर पर्ला भनेर किन सोचिन होला । हुन त लुगा न हो आफ्नै रहरको लगाई नि । शहिदगेट पनि धरहरा नभएर एक्लै टोलाइरहेको छ । यसो बोल्ने साथी नहुँदा च्याउँदो लाग्दो हो विचरालाई । रंग उप्किएको, ध...