"बेत्रावती
बजारमा
ट्युसन सेन्टर खुल्या छ रे ।" हाम्रो इस्कुलमा
गाईँगुईँ हल्ला चल्यो ।
सबजना
गुनगुन गर्दै ट्युसनका कुरा गर्थे । फलानो-फलानो साँझमा ट्युसन जान्छ रे । यस्ता
कुरा यसो कान थापेर ल्याउँदा म पनि सुन्थेँ । मलाई अचम्म लाग्थ्यो के जिनिस होला
यो ट्युसन भन्नि चाहीँ ? किन जाँदा रै'छन् केटाहरू लर्कन लाएर ?
"अर्को इस्कुलका केटीहरू नि आउँछन् ।"
उनीहरू
भन्थे । मलाई अचम्मले मर्नु भो ।
"केटीहरू पनि ?" मैले जिब्रो टोकेँ ।
"होत्त !" उनीहरू सामान्य मानेर
भन्थे ।
सबैलाई
थाहा भा'को कुरो । मलाई थाहा
छैन भनेजसरी कसरी सोध्नु । साह्रै बित्यास पर्यो ।
"तँ नि ट्युसन जान्छस् ?" एकदिन
साथी कामदेवले सोध्यो ।
बोल्दाओर्दा
धेरै काम्ने भएर उसलाई कामदेव भनिन्थ्यो । कामदेवको अर्थ अर्कै हुँदो रहेछ भन्नि
पछि थाहा भयो ! धन्न पहिल्यै थाहा भाको भए साथीहरूले त्यो नाम मलाई नै राख्दिन्थे
होला हहह !
अँ
साँच्चि, कामदेवको मुखमा हेरेर
भनेँ, "खई !"
"जाऊँ न हिँड् । दुईजना भइयो भने पैसा घटा भन्न पाइन्च !"
कुरो
ठीकै हो । जाम् क्यारे । अरू स्कुलका केटी कुन माटाले बन्या रैचन् । हेर्दिम् न !
+++
घराँ
"म नि ट्युसन जान्चु"
भनेर
भन्न सारै दकस भो । नभने कसरी पैसो झार्नु । तर फेरी सम्झिएँ कामदेवको कुरो- एक
दुई दिन गाको पैसा पर्दैन । ट्युसन मन परो भने मात्र मैना मरेसी लिन्छन् रे पैसा !
धन्न
! एक दुई दिन जाम् त्यसपछि भन्या देखा जाएगा । यस्तै सोचेर सुतियो । भोलिपल्ट
साँझमा ट्युसन जानु थियो । स्कुलमा दिनैभरी पढाईमा ध्यान गएन । ध्यान त
बेत्रावतीकै ट्युसन सेन्टरतिर कुदेको कुद्यै बाबै !
घण्टि
बज्नासाथ हतार हतार घर आएँ । काउकुति लागेको लाग्यै छ । खुल्दुली बढेको बढ्यै छ ।
अनि काँ पाएर खाजा रूच्नु ? पैलोपाली होला दही
चिउरामा केरा मुछ्या खाजा नि छोडेर कुद्या । रन्को ट्युसनको थ्यो । वहाँमाथी
कामदेव घरमुन्तिर आएर कराइराथ्यो ।
"खई त कापी ?" उसले
सोध्यो ।
"कापी नि चाइन्च र ?" म
जिल्ल परेँ ।
कामे
मोरोले नयाँ पोन कापी पाइन्टको पछाडि खल्तीमा बटारेर राख्या रइछ ।
"नयाँ कापी छइन्त मसँ ।"
म
खिन्न भएँ ।
"आज मेरो कापी बिच्चबाट थुतेर पाना दिउँला । हिन् जाऊँ ।"
कामदेवेले
हात तान्यो ।
म
बेत्रावतीतिर तानिएँ ।
+++
गुच्चा
बेच्नी पसल भाकै घरको पछाडिको कोठामा रै'छ
ट्युसन सेन्टर । मनमा अनेक कुराको कल्पना आछ । काउकुति लागेर गुदुदु गरेर पेट
छड्किरा'छ । आची पो आउँछ कि
क्या हो कुटाइममा ? "हे राममन्दिरकी माता यो ढल नफुटोस् हई पर्भु"
भनेर
प्रार्थना गरेँ !
"भाइहरू बोडिंगको हो ?" एउटाले
ढोकाबाट चिहाएर सोध्यो । कामदेवेले नकामी "होहो"
भन्यो
।
"भनेसी आज दुईजाना मात्र हुनि भो । बस्दै गराओ हई सर आउनु
हुन्च ।" आवाज
ढोका ढप्काएर गयो ।
आफू
जिल्ल परिराछु । सोधम् भने कामदेवे जस्ता थांग्नालाई के सोध्नु । त्यो भन्दा मै छु
बाठो । तर यो ट्युसनमा के हुन्छ अझै पत्तो छइन । अरू इस्कुलका केटी नि आउँछन्
भन्थे, प्रचार मात्र हो जस्तो
छ ।
अलिबारमा
एउटा मान्छे पस्यो । हातमा साइनपेन लिएर आको मान्छेले अगाडिको सेतो पाटीमा दनादन
धस्काउन थाल्यो ।
+++
मास्टरले एक घण्टा पिसाब रोकेर हिसाब पढाएपछि बल्ल मेरा घैंटामा
घाम लाग्यो - तेरीमा ! ट्युसनमा केक्केन गर्छन् होला भन्या पढाउँदो पो रइछ । थुक्क
!
+++
हाँसेर मर्नु भो !
ReplyDeleteजिन्दगीमा ट्युसन भनेर कहिल्यै पढिएन । स्कुलले पैसा तिराउने भएपछि कोचिङ चाहिँ पढियो । सायद कोचिएरै पढ्नुपर्ने भएर कोचिङ भा होला ! 😂🤣