@ सुरेश बडाल उमेर के हो ? के हो यसको परिभाषा ? यसैलाई मनन गरिल्याउँदा आउँछन् अनेक कुराहरु । यस धर्तीमा पहिलो पाइला टेकेदेखि सेकेन्डलाई मिनेट, मिनेटलाई घण्टा, घण्टालाई दिन, त्यसपछि हप्ता, महिना अनि बर्षको थुप्रोमा थुपारेर जोखेपछि जति परिमाण निस्किन्छ त्यसैलाई उमेर भनिन्छ । यसैको खुशियालीमा, आफू धर्तीमा उत्रिएको दिनको सम्झनामा मान्छेहरु जन्मदिन मनाउने गर्दछन् । उत्सव मनाउने गर्दछन् । उमेर भनेको जिन्दगीको बारीको त्यो पाटो हो जहाँ मृत्युले हरदम हलो जोतिरहेको हुन्छ । मृत्युको हलो बारीको छेउछाउ जोत्दै जोत्दै बिचमा आइपुग्छ अनि फेरिन्छ जिन्दगिको अनुहार । जिन्दगी गर्मीयामको कुनै घमाइलो दिनमा बाटोमा कुनै बच्चाले चुसिरहेको बर्फिलो कुल्फी हो जो पल-पल पग्लिरहेको हुन्छ । त्यो तत्काल त सकिँदैन तर सकिन्छ अवश्य । मुखबाहिर राख्दा पनि आफैँ पग्लिएर सकिन्छ । मुखभित्र राख्दा पनि चुसिएर सकिन्छ । जिन्दगि त त्यहि बच्चाको छेउमा उभिएर उसकै बाउले तानिरहेको चुरोटको खिल्ली पनि हो जो ओठमा टाँसिरहँदा पनि सकिन्छ, हावामा नाचिरहँदा पनि सकिन्छ । उमेर त जिउन बाँकी जिन्दगिको समयको नापो पनि हो । मान्छेले यदि थाहा पाउँ...
@ सुरेश बडाल हाम्रो औपचारिकता ‘के छ खबर ?’ बाट सुरु हुन्छ। ‘ठीकै छ’ हाम्रो अर्को औपचारिक उत्तर। मलाई ठीक छैन तर म ठीक छैन भनेर भन्न सक्दिनँ। मलाई ठीक छैन , त्यसैले ‘ठीक छु’ त झनै भन्न सक्दिनँ। तर जवाफ त दिनै पर्यो। अनि चाउरिएर भन्छु— ठीकै छ। आजकाल सबैको जिन्दगी ठीकठीकै चल्दै छ। जसरी देश ठीकठीकै चल्दै छ। सरकार ठीकठीकै चल्दै छ। घरपरिवार अनि सम्बन्ध पनि ठीकठीकै चल्दै छन्। ठीकठीकैको जिन्दगी चलाएर ठीकठाक बाँचिरहेका छौँ हामी। बनावटी हाँसो ओठमा ल्याएर हाँसिरहेछौं हामी। हाम्रो त हाँसो पनि भारतले आफ्नो देशमा बनाइरहेको भनिएको लुम्बिनीजस्तै छ। एकदम झुटो। हामी हाम्रो हाँसो पवित्र छ भनेर जबरजस्ती ओठ च्यात्छौं। अट्टहास निकाल्छौं। हल्ला गर्छौं। तर हामी हाम्रो अवचेतनलाई सम्हाल्न सक्दैनौं। र कसैले ‘के छ ?’ भनेर देखाएको औपचारिकतामै पनि कुच्चिएको सिक्काजस्तै ‘ठीकै छ’को खोटो सिक्का फुत्त खसालिदिन्छौं। न्युरोड गेटको ठीक छेउमा आरएनएसीको अफिस छ। साँच्चि गणतन्त्रले त यसको नामको सुरुको अक्षर नै फुकाल्दियो क्यारे। एनएसी पो लेख्या देखिन्छ त साइनबोर्डमा। ठीकै छ। फेरि सच्याएर भन...