@ सुरेश बडाल पाँच वर्षको उमेर। गाउँकै बोर्डिंग स्कुलको नर्सरी कक्षामा भर्ना भएर एउटा बेन्चको छेउमा डराई डराई बसिरहेको बेला हेर्दै डरलाग्दी मिसले "रोल नम्बर फोर्टीफाइब सुरेश बडाल" भनेपछि आफूअघिका साथीहरुले जस्तैगरि मसिनो आवाजमा "यास मिस" भनेको दिन मेरो नाम सुरेश बडाल रहेछ भन्ने मलाई थाहा भएको थियो । योभन्दा अझै केही वर्षअगाडि बुझिनेगरि बोल्न, सुन्न र हेर्न नसकेको बेलैमा म झलुंगोमा उभिएर आँगनको छेउतिर यताउता हिँडिरहेको एउटा आकृति देख्ने गर्थें। त्यो आकृति हेर्दैमा पीडित देखिन्थ्यो। ऊ मलाई हग्न, मुत्न र भोकभोकै झलुंगोमा उभिएर रुन छोडेर खाई न पाईसँग मरिमेटेर काम गर्थ्यो, आफूभन्दा ठूलो भारी बोक्थ्यो। ऊ बर्खामा झरीले भिज्थ्यो, गर्मीमा पसिनाले भिझ्थ्यो। काममा एकोहोरिरहँदा बल्ल कुनैबेला फुर्सदमा यस्सो सम्झिएर मलाई काखमा लिएर दुध चुसाउँथ्यो, लेग्रा बनेर टाँस्सिएका आँशुहरु पुछिदिँदै "कोलायो कोलायो" भनेर मलाई छातीमा टाँस्थ्यो। त्यतिबेला मलाई यो मान्छे मेरो आफ्नै कोही हो भन्ने लागिसकेको हुन्थ्यो। त्यही मान्छेलाई सम्झिएर मैले अलिअलि अक्षर चिन्न थालेपछि केजी कक्षा...
आकाशको नाङ्लाभरि छरेर तारा बिचमा एउटै मात्र जून कसले राख्यो होला ? बाँडेर सबैलाई अनेक कमसल धातू मेरो भागमा नम्बरी सून कसले राख्यो होला ? म त सोच्थेँ एक्लै हिँड्नुपर्ने होला जिन्दगीको पट्यारलाग्दो यात्रामा तर सँगै हिँड्न भनेर तिमी आयौ अलमलिन्थेँ होला म गन्तव्यको खोजीमा पैतालाको डाम बनेर अघि लाग्यौ कतै बाटै पो भुल्यौ कि मलाई अर्कै भन्ठान्यौ कि नत्र त मलाई दुखैदुखमा पुरिएको देखेर नयाँ दुख पनि सधैं दुखि बनेर फर्किन्थ्यो एक्लोपन र बेवास्ताले स्याण्डविच बनाएको देख्दा आँसु पनि लतक्क पग्लिएर तर्किन्थ्यो आफैं सोच त बिचरा भनेर लेख्ने कलमसमेत किन्न नसक्ने म कति विवश अनि गरिब थिएँ होला दुखि बनेर रून पनि नसक्ने मेरा आँखा कति बाँझा र सुख्खा थिए होला भाग्य सिधा बाटो भएर हिँड्थ्यो भने यदि मेरो निधारको नक्सा सधैंभरि नागबेली थियो माया रसिलो जमिनमा फुल्थ्यो भने यदि मेरो हृदयको बारीमा खडेरी थियो पराजीतहरूको लस्करमा पनि म पराजीत बनेरै सबभन्दा पछाडिको लाममा उभिएको हुन्थेँ असफलताको आरोहणमा पनि म असफल बनेरै बेसक्याम्पमा छोडिएको हुन्थेँ अनिश्चित नदीको मझधारमा पुगेको बेला सुनौलो गन्तव्यको किनारमा लैजान भनेर तिम...