सिलसिला - सुरेश बडाल

मेरो छातीको सिरानीमा आफ्नो च्युँडो अड्याएर आफ्ना एकजोर आँखाहरूले मेरा अर्काजोर आँखाहरू परेली नझिम्क्याईकन निकैबेर नियालिरहन्थ्यौ तिमी ।

"के हेरेकी ?" म आँखा झिम्क्याएर सोध्थेँ ।

"मैले जितेँ", हाँस्थ्यौ तिमी । मलाई नै थाहा नदिई परेली झिम्क्याउने खेल खेलेकी हुन्थ्यौ तिमीले । आँखा जुधाई खेल । अनि मेरा करंगमाथि आफ्नो कुहिनोले टेकेर उठिदिन्थ्यौ ।

"ऐय्या ! के गरेकी ?" म रिसाउँथेँ ।

म रिसाएको देखेर मलाई चिढ्याउन काखि बजाएर 'खुच्चिंग' भन्थ्यौ तिमी ।

"अर्कालाई दुखाउँदा मज्जा लाग्छ तिमीलाई ?" म अझै रिसाउँथेँ ।

"मलाई दुखाउँदा तिमीलाई पनि त मज्जा आउँछ नि", तिमी नहाँसि भन्थ्यौ । तर म हाँसो रोक्न सक्दिनथेँ ।

"ए त्यसो पो ?" म बेस्सरी हाँसिदिन्थेँ ।

तिमी एकछिन वाल्ल पर्थ्यौ र ढिला बुझेजसरि अत्तालिँदै भन्थ्यौ, "हैन हैन मैले त मलाई तिमीले चिमोट्थ्यौ नि ? त्यो पो भनेको त ।"

"अँ अँ बुझियो", म झन् बेस्सरी हाँसिदिन्थेँ ।

तिमी रूँला रूँला जस्तोगरि मेरो हाँसो रोक्न मेरो मुख थुन्न आउँथ्यौ । म तिम्रा हातमै चुमिदिन्थेँ ।

तिमी साँच्चिनै रोईदिन्थ्यौ । म तिमीलाई अँगालेर फकाउँथेँ । तिमी मेरै अँगालोमा लुटुपुटु गरिरहन्थ्यौ ।

यो भन्दा अलि अगाडि ।

म तिमीलाई चियापसलमा कुरिरहन्थेँ । तिमी हाम्रा चियाहरू सेलाइसकेपछि आइपुग्थ्यौ । ढिला भएर म रिसाउँछु होला भन्ठानेर चिसै चिया पनि फू फू गरेर फुक्दै पिउँथ्यौ तिमी । एकोहोरो बोलिरहन्थेँ म, चुपचाप सुनिरहन्थ्यौ तिमी ।

"केही त तिमी पनि बोल न",' म भन्थेँ ।

"हैन, तिमीलाई नै सुनिरहुँ लाग्छ", तिमी भन्थ्यौ ।

तिमीले चालै नपाउनेगरि हाम्रा जुठा चियाका कपहरू साटिदिन्थेँ म । तिमी चाल पाए पनि नपाएजसरी मेरो जुठो कपको बीटमा लिपिस्टिकको रंग लाग्नेगरि चिया पिइदिन्थ्यौ ।

हामी चिया पिएर निस्किन्थ्यौँ । बाहिर पसलको सीसामा तिमीलाई कुममा हल्का छोएर टक्क रोक्थेँ हरेक दिन । र हेर्थेँ त्यही ऐनामा हाम्रा अनुहारहरू । तिमी के गरेको होला भनेर जिल्ल पर्थ्यौ ।

"त्यसै", म भन्थेँ ।

तर था'छ तिमीलाई ? त्यो ऐनाको प्रतिबिम्बमा उभिएको जोडि संसारकै सुन्दर जोडि लाग्थ्यो मलाई ।

Pic- Kavita

यो भन्दा अझै अगाडि ।

च्याटमा गफ गर्दा कहिल्यै अघाएनौँ हामी । तिमीले फोटो पठाउन भन्थ्यौ । म पठाउन्नँ भन्थेँ । तिमीलाई के थाहा मसँग फोटो खिच्ने मोबाइल नै थिएन नि त । अलि पछि फोटो खिच्ने मोबाइल किनेपछि मैले तिमीलाई दिनरात फोटो पठाएँ । तर पनि तिमीलाई मेरो नियास्रो लागि नै रह्यो । र त एकदिन भन्यौ, "भिडियो अन गर न"

"एकछिन है त", भनेर म टाउको नुहाएर, जेल हालेर एकघन्टा पछि मात्र अनलाइन आएको थिएँ ।

यति गर्दा पनि तिमीले भनेकी थियौ, "डण्डिफोर रै'छ नि त"

"हैन, दागमात्र हो", निन्याउरो भएर भनेको थिएँ मैले ।

"अलिअलि दाग त मेरो पनि छ । रूपले हैन, मान्छे सुन्दर हुने त मनले हो", यति भनेर भाँचिन आँटेको मेरो मनलाई झन् दह्रो पारिदिएकी थियौ तिमीले ।

"भेटौँ न हामी", प्रस्ताव मैले राखेको थिएँ ।

"भैहाल्छ नि", मभन्दा पनि धेरै खुशी त तिमी भयौ सायद ।

यो भन्दा पनि अझ्झ अघि ।

मेरो फेसबुकमा तिम्रो फ्रेण्ड रिक्वेस्ट आएको थियो रे । तर तिमी पनि थियौ भन्ने मलाई थाहा थिएन किनकि अरू पनि धेरै केटीहरूका रिक्वेस्ट आएका थिए । तिमीलाई ठ्याक्कै याद गरेको त तबमात्र हो जब तिमी आफैँले च्याटमा मलाई बोलाएकी थियौ ।

र अहिले ।

यी सब कुराहरू सम्झिएर यसरी टोलाइरहेछु म कि तिमी फ्याट्ट अगाडि आएर आँखा जुधाई खेल्यौ भने पनि हार्नेछौ । किन थाहा छ ? आजकाल तिम्रो यादमा टोलाउँदा टोलाउँदा बन्द हुनै मान्दैनन् मेरा एक जोर परेलीहरू ।

13 September २०१७ मा फेसबुकमा पहिलोपटक प्रकाशित । तस्वीरका लागि साथी कवितालाई धन्यवाद ।