Suresh Badal

कुनै सुदुर गाउँमा कुनै खोलाछेउ वा जंगलको बीचमा च्यातिएर धुजा-धुजा जामाभित्र भेटिन्छ चिथोरिएको एउटा बालिका शरीर। पोस्टमार्टम हुन्छ, निकालिन्छ भजाइनल स्वाब हुन्छन् विभिन्न परीक्षणहरू, र प्रमाणित हुन्छ बलात्कार। यता राजधानीमा प्लेकार्ड बोकेर केहि प्रायोजित हातहरू गर्छन् न्यायको माग। तब दबावका खातिर लेख्छन् कविहरू अखबारमा कविता। पानीझैँ तातिएको अपराध सेलाउँदैन सितिमिति गाउँमा। तर फलामझै तातिएको दवाव चिसिन्छ शहरमा। अकस्मात कुनै साँझ तारे होटलमा सम्मानित हुन्छन् अधिकारकर्मी बलात्कारमा दवाव दिएको नाउँमा। कुनै दिन दोसल्ला ओढ्छ कवि न्यायको आवाज बनिदिएकोमा। उता न्यायको माग गर्दागर्दै बहुलाउँछ मृतकको बाउ, आँशुको खोलो बगाएर सडकमा सकिन्छे लाशकी आमा। तब फेरि एकफेर शहरमा तातिन्छ आन्दोलनको फलाम अनि न्यायको मृत्युको नाउँमा छापिन्छ एक पुस्तक बिक्छन् हजारौँ प्रति रातारात र प्रकाशक हुन्छ मालामाल। यसरी बिकिरहेछ अपराध र निमुखाको आँशु हरेक दिन। @ सुरेश बादल

देशको प्रधानमन्त्रीसमेत भएका सन्त नेता कृष्णप्रसाद भट्टराई जीवनभर अविवाहित थिए। त्यस्तै पटक-पटक देशको प्रधानमन्त्री र नेपाली कांग्रेसको शक्तिशाली सभापति भएका गिरिजाप्रसाद कोइराला पनि जीवनको पछिल्लो कालखण्ड जतिबेला उनी शक्तिको केन्द्रमा थिए, एकल पुरुष थिए। एक हिसाबले यी नेताहरुको सफलतामा जीवनसंगिनीको बाधा रहेन! विश्वमै पनि यस्ता धेरै नेताहरु छन् जसले बिहेलाई भन्दा आफ्नो राजनीतिलाई महत्व दिएर सफलता हात पारे। श्रीमती त्यागेका कारण प्रधानमन्त्री भएका नरेन्द्र मोदीदेखि श्रीमतीलाई महत्व दिँदा आफ्नो तीसौं बर्षको राजनीति सिध्याएका जिम्बाब्वेका रोबर्ट मुगाबेसम्मका उदाहरणहरु छन्। नेपाली सिनेजगतका महानायक राजेश हमाल महानायक बन्नुमा पनि उनी जीवनको लामो समय अविवाहित रहनुले भूमिका खेल्यो। दुई तीनपटक बिहे गरेका कारण जति नै राम्रा र हिट चलचित्र दिए पनि भुवन केसी महानायक भनिएनन् भन्ने मेरो ठम्याई हो! नेपालमा मात्र हैन बिहे नगरेकै कारण हिन्दी सिनेजगतमा सलमान खान पनि सुपरस्टार भएका हुन्! नत्र उनको अभिनय हेर्दा त सुपरस्टार र उनी भनेका दिन र रातझैँ कहिल्यै नभेटिने जस्ता लाग्दछन्। बिहे भने एक किस...

गाडि रत्नपार्कतिर हुइँकिँदै छ। म झ्यालको सीटमा बसेको छु। झ्यालबाहिर देखिने थरि-थरिका अनुहारहरू हेर्न मज्जा लाग्छ। ती अनुहारहरूमा म कथा देख्छु। 'ये मोह मोह के धागे, तेरे उंगलियोँमे जा उलझे!' गाडिमा गीत बज्छ। मेरो फेवरेट गीत। म गीतमा डुब्छु। आँखा चिम्म गर्छु। डल्ली गीतसँगै भन्छे, 'हजुर त पागल होइसिन्छ।' 'किन डल्लु?' म सोध्छु! 'हजुरले मलाई किन चुनिसेको त? हजारौँ थिए होला जोडि मिल्ने अरू!' 'जोडि उचाई हेरेर बन्दैन डल्ली, मन हेरेर बन्छ।' म भन्छु। 'तिमी बराबर बन्न त त्यो हजार लाख बन्नुपर्छ!' ऊ मुस्कुराउँछे। गीत बन्द भयो। मेरा आँखा खुल्ला भए। ड्राइभरले हिन्दि गीत मन पराएन। मलाई पनि त कहाँ मन पर्छ र! तर कलाको देश हुँदैन। भावनाको सिमाना हुँदैन। मेरोजस्तै माया गर्ने, हाँस्ने, रूने मनहरू त्यो पराई देशमा पनि त छन्। कहिलेकाहिँ म युद्धका चलचित्रहरू हेर्छु, अचम्म लाग्छ मर्ने र मार्ने दुबैको रगत रातो हुँदो रै'छ। धोका दिने र पाउने दुबैको आँशु नुनिलो भएजस्तै! आरएनएसी ओर्लिन्छु। सडकपेटिमा हत्केला नभएको एउटा केटो नाडिले च्यापेर चित्र बनाउँदैछ। उसल...