Suresh Badal

  @ सुरेश बडाल पाँच वर्षको उमेर। गाउँकै बोर्डिंग स्कुलको नर्सरी कक्षामा भर्ना भएर एउटा बेन्चको छेउमा डराई डराई बसिरहेको बेला हेर्दै डरलाग्दी मिसले "रोल नम्बर फोर्टीफाइब सुरेश बडाल" भनेपछि आफूअघिका साथीहरुले जस्तैगरि मसिनो आवाजमा "यास मिस" भनेको दिन मेरो नाम सुरेश बडाल रहेछ भन्ने मलाई थाहा भएको थियो । योभन्दा अझै केही वर्षअगाडि बुझिनेगरि बोल्न, सुन्न र हेर्न नसकेको बेलैमा म झलुंगोमा उभिएर आँगनको छेउतिर यताउता हिँडिरहेको एउटा आकृति देख्ने गर्थें। त्यो आकृति हेर्दैमा पीडित देखिन्थ्यो। ऊ मलाई हग्न, मुत्न र भोकभोकै झलुंगोमा उभिएर रुन छोडेर खाई न पाईसँग मरिमेटेर काम गर्थ्यो, आफूभन्दा ठूलो भारी बोक्थ्यो। ऊ बर्खामा झरीले भिज्थ्यो, गर्मीमा पसिनाले भिझ्थ्यो। काममा एकोहोरिरहँदा बल्ल कुनैबेला फुर्सदमा यस्सो सम्झिएर मलाई काखमा लिएर दुध चुसाउँथ्यो, लेग्रा बनेर टाँस्सिएका आँशुहरु पुछिदिँदै "कोलायो कोलायो" भनेर मलाई छातीमा टाँस्थ्यो। त्यतिबेला मलाई यो मान्छे मेरो आफ्नै कोही हो भन्ने लागिसकेको हुन्थ्यो। त्यही मान्छेलाई सम्झिएर मैले अलिअलि अक्षर चिन्न थालेपछि केजी कक्षा...